Dochodzimy do dolnej stacji kolei liniowej na Palenicę. Przechodzimy przez mostek nad Grajcarkiem. Za mostkiem szlak kieruje się w lewo, prowadząc kilkadziesiąt metrów wzdłuż potoku, następnie w prawo i prowadzi do lasu. Trasa pnie się w górę, prowadząc zakosami. Po niedługim czasie szlak wyłania się z lasu i biegnie w górę łukiem. Przed osiągnięciem szczytu Palenicy należy skręcić do lasu, by po kilku chwilach dotrzeć do rozległej polany, na której położone jest schronisko Groń Palenica. Z polany widoki na Pieniny.
Szlak żółty przecina polanę i wznosi się na szczyt Szafranówki. Kiedy grzbiet zostanie przekroczony, szlak obniża się o kilkadziesiąt metrów, do połączenia z niebieskim szlakiem ze Schroniska Orlica. Szlak żółty dobiega tutaj końca, a w kierunku Wysokiej biegnie szlak niebieski. Ścieżka wiedzie teraz lasem przez wzniesienie Witkuli. W kilku miejscach ścieżki prowadzą przez łąki.
W rejonie Witkuli często przekraczali granice kurierzy i przemytnicy. W czasie II wojny światowej wielu górali trudniło się przemytem między Słowacją a Generalną Gubernią.

Dalej podejście na Cyrhlę (774 m n.p.m.), łagodne wzgórze oddzielone Przełęczą Klimontowską od Jarmuty. Ukazuje się skalisty Rabsztyn. Wyglada jak zamek, stad przypuszczenie, że istniał tu kiedyś zamek. Badanie nie potwierdziły przypuszczeń.
Dalej widok na słowackie Haligowskie Skały.
Przez polanę kierujemy się do lasu, z którego wychodzimy na przełęcz między Cyrhla a Okrągłym Wierchem (899 m n.p.m.) nazywanym Huściawą. Huściawa po łemkowsku oznacza gęsty las.
Dalej szlak prowadzi na grzbiet między Okrągłym a Wysokim Wierchem.
Szlak niebieski prowadzi trawersem Wysokiego Wierchu, kilkadziesiąt metrów poniżej wierzchołka, ale warto wejść na szczyt.
Po kilkudziesięciu minutach od rozstania się ze szlakiem żółtym ścieżka prowadzi nas do lasu, gdzie szlak pokonuje większe różnice wzniesień niż dotychczas. Po kilkunastu minutach dojdziemy do skrzyżowania dróg. Szlak niebieski prowadzi w lewo w dół, natomiast na wprost nieznakowana ścieżka na szczyt Wysokiej. Podejście jest niezbyt długie, lecz męczące, zajmuje ok. 15 min. Ścieżka pnie się cały czas stromo do góry. Wejście ułatwiają metalowe schody i barierki.
Wysoka to najwyższe wzniesienie Pienin (1050 m n.p.m.). Leży w Małych Pieninach na granicy polsko-słowackiej. W urzędowych dokumentach używana jest nazwa Wysokie Skałki.
Skalisty szczyt Wysokiej zabezpieczony jest ze wszystkich stron barierkami. Widoki ze szczytu są wspaniałe. Przy dobrej widoczności ze skalnego szczytu Wysokiej widoczne są okoliczne pasma górskie. Szczyty Pienin, Beskidu Sądeckiego, Gorców, Gór Lewockich, Gór Czerchowskich, Magury Spiskiej na Słowacji i Tatr. Widoczna jest również Babia Góra i Pilsko w Beskidzie Żywieckim.
Powrót do niebieskiego szlaku tą samą drogą. Ścieżka znacznie się obniża. Po kilkudziesięciu metrach dochodzi się do skrzyżowania ze szlakiem zielonym. Niebieskie znaki prowadzą dalej grzbietem, natomiast szlak zielony prowadzi w dół ku Wąwozowi Homole. Droga staje się kamienista i stroma, po pewnym czasie łagodnieje i przecina górską halę. Elementem towarzyszącym i dominującym w pejzażu będzie stary, rozłożysty jawor.
Dochodzimy w pobliże studenckiej bazy namiotowej.
W drodze do Jemeriskowej Skałki musimy przejść odcinek drogi gruntowej. Drogą pędzone są stada owiec, tworzy ona również fragment ścieżki konnej. Gliniaste podłoże powoduje, że po opadach zmienia się ona w istny potok lepkiego błota, zmieszanego z odchodami zwierząt. Na szczęście ten odcinek szlaku pokonamy w kilkanaście minut.
Dochodzimy do niewielkiej polany, gdzie znajduje się rozwidlenie dróg. Kierujemy się w lewo zgodnie ze wskazaniami zielonego szlaku do Wąwozu Homole.
Przeczytaj opis Rezerwatu Homole
Powrót do listy szlaków